Εἰ μέλλουσιν ἡμῖν ἐνθένδε εἴτε ἀποδιδράσκειν,

εἴθ’ ὅπως δεῖ ὀνομάσαι τοῦτο,

ἐλθόντες οἱ νόμοι καὶ τὸ κοινὸν τῆς πόλεως
ἐπιστάντες ἔροιντο·

Εἰπέ μοι, ὦ Σώκρατες, τὶ ἐν νῷ ἔχεις ποιεῖν;

Ἄλλο τι ἤ τούτῳ τῷ ἔργῳ ᾧ ἐπιχειρεῖς

διανοῇ τούς τε νόμους ἡμᾶς ἀπολέσαι

καὶ σύμπασαν τὴν πόλιν τὸ σὸν μέρος;

Ἤ δοκεῖ σοι οἷόν τε

ἔτι ἐκείνην τὴν πόλιν εἶναι καὶ μὴ ἀνατετράφθαι,

ἐν ᾗ ἄν αἱ γενόμεναι δίκαι μηδὲν ἰσχύωσιν

ἀλλὰ ὑπὸ τῶν ἰδιωτῶν ἄκυροί τε γίγνωνται καὶ διαφθείρωνται;

Τί ἐροῦμεν, ὦ Κρίτων, πρὸς ταῦτα καὶ ἄλλα τοιαῦτα;

Πολλὰ γὰρ ἄν τις ἔχοι, ἄλλως τε καὶ ῥήτωρ, εἰπεῖν

ὑπὲρ τούτου τοῦ νόμου ἀπολλυμένου

ὅς τὰς δίκας τὰς δικασθείσας προστάτει κυρίας εἶναι.

Ἤ ἐροῦμεν πρὸς αὐτοὺς ὅτι

«Ἠδίκει γὰρ ἡμᾶς ἡ πόλις καὶ οὐκ ὀρθῶς τὴν δίκην ἔκρινεν;»

Ταῦτα ἤ τι ἐροῦμεν;