18 de xaneiro de 1790

Fai pouco que chegou o inverno, terrible inverno, mais non está a xear moito. Puidemos recoller as últimas patacas fai pouco, pero malia ter unha colleita máis ou menos boa, Don Rodrigo quedou case coa metade, aínda máis do que me dixo que nos ía quitar. En vez de morrer de fame, imos morrer de inxustiza.

A boa noticia é que Lucía mellorou. Perdeu tanto peso que non parece xa a miña irmá, pero conseguiu volver ao traballo, que é o importante, supoño. Grazas a iso podo volver dedicar un pouco do meu día a seguir contándovos a miña humilde vida.

Agora xa non queda moito que facer na leira ata que pase este frío, pero a familia ten que comer dalgún xeito. Cunha parte dos cartos que sacamos de vender unhas cantas libras de patacas, comprou a miña nai uns fíos na praza para face-los lenzos, así que en canto as miñas irmás terminen de tecer iremos á praza a vendelos, a ver se aparece algún home de cartos.

8 de marzo de 1790

Xa rematou a venda dos lenzos, e cada vez o sol amosa saír máis forte. Supoño que estaremos xa preto da primavera, que ademais Don Rodrigo nos mandou sementar o millo fai pouco.

A familia segue ben, que non adoita ser o normal despois do inverno. Agora todo vai comezar de novo, e unha vez rematemos a colleita do millo volveremos ás patacas.

E isto é así, xente. A miña vida semella un reloxo que, malia que pasen os anos, nunca se retrasa en dar sempre a mesma hora. Malia todo, unha cousa se di que, de ser verdade, ao mellor consigo romper este maldito reloxo.

Disque os pobos franceses uniron as súas forzas e, cansados xa de case non poder comer, comeron entre todos á raíña mala. A ver se un ano destes veñen por aquí e fan o mesmo con Don Rodrigo, que de aturalo tanto vou rematar facéndoo eu mesmo.

	Creado por Kalandraka UDC hace alrededor de 2 años

Apunte sobre Memorias dun neno do antigo réxime. Hecho por Álvaro Yáñez Lorenzo, creado por Kalandraka UDC el 11/03/2022.