DEBATA OKSFORDZKA
W debacie oksfordzkiej występują zwolennicy i przeciwnicy tezy, ale jej forma jest wyraźnie określona.
Debata ma swojego marszałka i sekretarza, którzy powinni zajmować widoczne miejsce na sali obrad.
Zespoły zwolenników i przeciwników tezy, liczące tyle samo osób, zajmują miejsca po prawej i lewej stronie stołu prezydialnego, krzesełka dla publiczności ustawione są analogicznie, po lewej i prawej stronie sali. Marszałek udziela głosu naprzemiennie zwolennikom i przeciwnikom tezy, przedstawiciele publiczności również mogą zabrać głos po każdej ze stron. Czas wystąpień jest ograniczony, sekretarz ma obowiązek pilnować przestrzegania czasu oraz dyscyplinować mówców.
W trakcie debaty należy zaplanować dwie lub trzy przerwy, kiedy słuchacze zajmują miejsca po tej stronie sali, po której znajduje się zespół, który przekonał ich do swojej racji.
Jeśli pod koniec debaty liczba osób jest zbliżona po obu stronach, można przeprowadzić anonimowe głosowanie, które wyłoni zwycięski zespół. Można też zaplanować inną formę ewaluacji, np. przygotować formularz oceny, w którym będziemy próbować nakierować uczniów na te elementy wystąpień – dobór argumentów, spójność wypowiedzi, praca zespołowa, na które szczególnie powinni zwrócić uwagę.
To pozwoli nam uniknąć sytuacji, kiedy głosujący kierują się osobistą sympatią do debatujących oraz pobudzić do myślenia tych, którzy z zasady ciężko zmieniają zdanie.
