745530
| Question | Answer |
| Ábsida Altorrelevo Aparello almofadado Aparello de cachotería Aparello de perpiaño Arcobotante Arco apuntado Arco de ferradura Arco de medio punto Arco de faixa Arco formeiro Arco peraltado Arco rebaixado Arquitrabe Arquivolta Baixorrelevo Baldaquino Baptisterio Base Bóveda de aresta Bóveda de canón Bóveda de cruzaría Canon Capitel composto Capitel corintio Capitel dórico Capitel xónico Ciborio Claroscuro Clave dun arco Color plana Color primaria Color secundaria ou binaria Color complementaria Columna salomónica Contraforte Contraposto Cornixa Cadro de Historia Cadro de xénero Cúpula Curva praxiteliana Deambulatorio Doela Espazo límite (escultura. Véxase H. Focillon, “La vida de las formas”) Espazo medio (escultura. Véxase H. Focillon, “La vida de las formas”) Entaboamento Éntase Escultura de vulto redondo Escultura exenta Esfumado/sfumato Estatua ecuestre Estatua-columna Estilo Friso Fuste Iconografía. Iconoloxía. Imposta Liña serpentinata. Ménsula Métopa Modelado Nártice Natureza morta/bodegón Paisaxe Parteluz Pendente Perspectiva xerárquica Perspectiva aérea Perspectiva lineal Pictórico Piar Pilastra Plan central Planta basilical Planta cruz grega Planta cruz latina Plástico Presbiterio Retrato Rosetón Técnica de panos mollados Tímpano Torso Tribuna Triforio Triglifo Trompa Veladura Xamba | |
|
Image:
ABSIDE.gif (image/gif)
|
Ábsida/ábside: Parte da igrexa ou nave situada na cabeceira, xeralmente de planta semicircular, e ás veces poligonal, cuberta cunha bóveda. Pode haber unha ou máis ábsidas, sempre número impar e a central de maior desenvolvemento. En ocasións, unha ábsida acolle pequenas ábsidas secundarias que se denominan absidiolas. |
|
Image:
altorelevo (image/jpg)
|
Altorelevo: escultura realizada sobre unha superficie da que sobresae máis da metade do seu volume. Figura, ornamento ou composición en escultura que resalta do fondo máis da metade do seu vulto, xeralmente ¾ do mesmo. |
|
Image:
almohadillado (image/jpg)
|
Aparello almofadado: Aparello é a maneira de dispoñer os elementos empregados na construcción dun muro.De ser almofadado é un aparello de perpiaño coas xuntas refundidas ou biseladas, de xeito que a súa parte frontal resulta en relevo. |
|
Image:
Imagen1.gif (image/gif)
|
Aparello de cachotería/..de mampostería : Muro construído con pedras sen labrar, de forma irregular, que para un mellor asentamento se calzan con cascallos. |
|
Image:
Imagen3 (image/jpg)
|
Aparello de perpiaño/…de sillares Obra ou muro construído con pedras ben labradas, rectangulares, en forma de paralelepípedo, e de xuntas finas. |
| Arcobotante: arco que transmite o empuxe das bóvedas a un contraforte situado no exterior do edificio. / Arco exterior rampante -con arranques a distinta altura- que descarga sobre o muro ou sobre un contraforte exterior, os empuxes laterais das bóvedas. Serve tamén para conducir as augas de choiva ata as gárgolas a través da canle no seu extradorso. Característico da arquitectura gótica. | |
|
Image:
0Spetsb_ge (image/png)
|
Arco apuntado: ou oxival :moi utilizado no gótico, formado por dous segmentos de círculo de igual raio e inferiores a un cuarto de circunferencia./Arco apuntado: o constituído por dous segmentos de circunferencia de igual radio e de dous centros no seu trazado. Forma un ángulo na clave. Denomínase tamén arco oxival. |
| Arco de ferradura:: arco formado por unha sección circular maior que a semicircunferencia. É característico da arquitectura musulmá, ainda que xa era usado polos visigodos./ Arco de ferradura: aquel de curvatura superior á semicircunferencia. Pode ter maior ou menor frecha. Na arte califal presenta un peralte da metade do radio mentres na arte visigoda o peralte é dun terzo. | |
|
Image:
0_Rundb_ge (image/png)
|
Arco de medio punto:arco formado por unha semicircunferencia. Típico da arte romana e románica./ aquel de curvatura semicircular, de frecha igual á semiluz. |
| Arco de faixa:faixón: arco que corta a bóveda de cañón en sentido transversal e serve para reforzala./Arco de perpiaño, que reforza e divide en tramos a bóveda de canón, e se dispón transversalmente ao eixe lonxitudinal da nave. Propio da arquitectura románica. | |
| Arco formeiro:o disposto paralelamente ao eixo lonxitudinal da nave e que a separa da outra nave./arco que é paralelo ao eixe lonxitudinal da nave dun templo e que comunica a nave principal coas laterais./Arco paralelo ao eixe lonxitudinal dunha nave e que comunica unha nave con outra servindo de soporte das bóvedas. | |
|
Image:
0__peraltado (image/jpg)
|
Arco peraltado:arco cuxa curva é máis alta que a metade da luz, que é a anchura máxima./Arco de medio punto sobreelevado a base de repetir a primeira doela, polo que a súa frecha é maior que a semiluz. |
|
Image:
0_rebajado (image/jpg)
|
Arco rebaixado:arco cuxa curva é menor que a metade da luz./de curvatura inferior á media circunferencia, de xeito que a frecha é superior á semiluz. |
|
Image:
0_arquitrabe (image/jpg)
|
Arquitrabe:parte baixa do entablamento que se apoia no ábaco./ parte inferior do entaboamento que apoia directamente sobre a columna. |
|
Image:
0__Imagen5 (image/jpg)
|
Arquivolta: moldura que serve de marco á cara frontal dun arco.(conxunto de molduras y ornamentación del frente dun arco)/Cada unha das roscas ou molduras dispostas de xeito concéntrico en torno dun arco. O conxunto de arquivoltas crea unha portada abucinada. |
| Baixorrelevo: escultura realizada sobre unha superficie da que sobresae menos da metade do seu volume./Composición esculpida que sobresae do fondo menos da metade do seu vulto. | |
| Baldaquino:estructura en forma de dosel ( imita á tela) sobre catro apoios./Estrutura a modo de dosel apoiado en catro piares ou columnas que se sitúa sobre o altar ou sobre unha tumba./Estrutura que a xeito de dosel cobre o altar maior dun templo, pía bautismal ou tumba. Consta dunha cuberta, sostida normalmente por catro columnas. | |
|
Image:
00_Imagen6 (image/jpg)
|
Baptisterio: lugar dun templo cristián onde se atopa a pila bautismal. Fóra da igrexia./Edificio xeralmente pequeno, exento, de planta central, cadrada, circular ou poligonal, situado xunto á igrexa, no que se administra o bautismo. / Edificio, polo regular de planta central, destinado ao bautismo. |
| Base: parte inferior dunha columna sobre a que se asenta o fuste./Parte inferior da columna sobre a que repousa o fuste, composta xeralmente por molduras. | |
|
Image:
0_Imagen8 (image/jpg)
|
Bóveda de aresta:bóveda xerada a partir do cruzamento de dúas bóvedas de cañón./A formada polo cruce perpendicular de dúas bóvedas de canón da mesma frecha, resultando do encontro catro arestas angulares. / cuberta que se forma ó se cruzaren perpendicularmente dúas bóvedas de canón de igual frecha resultando do cruce catro arestas angulares. |
|
Image:
00_Imagen7 (image/jpg)
|
Bóveda de canón:bóveda cuxa cuberta é unha media circunferencia./A formada polo desprazamento dun arco de medio punto sobre soportes paralelos e nun eixe lonxitudinal. |
|
Image:
00_arista (image/jpg)
|
Bóveda de cruzaría: Bóveda de cruz:( a que refuerza a súas aristas cun nervios)*, bóveda formada por dous arcos apuntados que se cruzan en diagonal formando os nervios, cunha clave común./cuberta que se forma polo cruce en aspa de arcos ou nervios estruturais sobre os que se apoia a cuberta propiamente dita ou plementería con función de recheo. |
|
Image:
000 (image/jpg)
|
Canon:Conxunto de regras que regulan as proporcións da escultura ou da arquitectur, de acordo cun modelo ideal establecido. É propio do período clásico. O canon permite establecer a harmonía entre cada unha das partes dunha obra e a súa totalidade a partir dunha determinada extensión ( módulo, cabeza, etc.)./Norma que regula as relacións de proporcións ideais entre as partes dun edificio ou entre os membros do corpo humano a fin de establecer un modelo de máxima beleza e harmonía É un término de orixe grega que significa regra, modelo. |
|
Image:
00_Imagen9 (image/jpg)
|
Capitel composto: orde arquitectónica romana que mestura elementos do xónico ( volutas) e do corintio ( follas de acanto)./ de creación romana por fusión de elementos xónicos e corintios, mesturando follas de acanto e volutas. |
|
Image:
00_Imagen8 (image/jpg)
|
Capitel corintio:decorado con follas de acanto en voluta( unha das tres ordes arquitectónicas da Grecia clásica)./presenta follas de acanto dispostas en dúas ou máis filas, as inferiores moi curvadas cara á fora e as superiores enroscadas./Ten a forma dun cesto rodeado por follas de acanto en dúas filas superpostas e rematado nos ángulos superiores polas catro pequenas volutas dos caulículos. |
|
Image:
000__Imagen6 (image/jpg)
|
Capitel dórico:sinxelo e liso, (fuste acanalado, con arestas de cantos vivos, pertenece a unha das tres ordes arquitectónicas da Grecia clásica)./constituído por equino, moldura circular e convexa, e ábaco, peza a modo de taboiña./O capitel máis antigo da Grecia clásica, consta dun ábaco de forma cadrada e dun equino de forma circular, que permite pasar da sección redonda do fuste á cadrada do ábaco. Na arquitectura romana foi adornado con molduras de astrágalo. |
|
Image:
000_Imagen7 (image/jpg)
|
Capitel xónico: volutas decoran su capitel( unha das tres ordes arquitectónicas da Grecia clásica)./ formado por volutas ás que se superpón un ábaco./Capitel grego que se distingue polas volutas. Ten equino adornado con ovas e un ábaco estreito e rectangular. |
|
Image:
00_cimborrio (image/jpg)
|
Ciborio :torre de planta cadrada ou octogonal que se levanta enriba do cruceiro dun templo cristián para que entre luz.( corpo cilíndrico que sirve de base á cúpula e que descansa sobre arcos torales e pechinas)./Construción elevada sobre o cruceiro dunha igrexa, en forma de torre de planta cadrada ou octogonal, que encerra no seu interior unha cúpula e que pode ir rematado por un chapitel (bulboso, cónico, piramidal)./Construción de planta cadrada ou octogonal en forma de torre, rematada en chapitel gótico, que se levanta sobre o cruceiro dunha igrexa. |
| Claroscuro: :técnica pictórica que consiste no uso de fortes contrastes entre as zonas iluminadas e escuras coa finalidade de resaltar volumes e crear profundidade./Técnica pictórica que se serve dun forte contraste de luces e sombras, zonas iluminadas e zonas escuras, a fin de acentuar os volumes e resaltar a profundidade./Distribución das luces e das sombras nunha pintura modelando as formas por gradación tonal para suxerir relevo e profundidade. Gravado con varias pranchas en dous ou máis tons que producen o efecto de modelado, moi usado nos séculos XVI e XVII. | |
|
Image:
000_Imagen2 (image/jpg)
|
Clave dun arco: peza que pecha un arco./ a doela central que pecha o arco. |
|
Image:
000_MONDRI_1.JPG (image/JPG)
|
Color plana:as que se aplican por igual sen graduación tonal nin efectos de claroscuro./A cor sen modulación tonal, cor uniforme, homoxénea e sen textura. |
|
Image:
000_primarios (image/jpg)
|
Color primaria:azul ,vermello e amarelo, triloxía de cores de cuxas combinacións forman a inmensa derivación de tonos./as que non se poden reducir a outras porque non resultan de ningunha mestura. Son primarias: amarelo cadmio, azul cian e vermello magenta./Son as cores que non poden obterse mediante mestura doutras cores. Na natureza son: vermello, amarelo e azul, mentres que nas artes gráficas son: cián (azul verdoso), amarelo e magenta (vermello azulado). |
|
Image:
000_secundarios (image/jpg)
|
Color secundaria ou binaria:mestura dos cores primarios ( verde: azul e amarelo)/as que se obteñen por mestura de dúas cores primarias. As tonalidades obteñense pola maior ou menor saturación de cada unha das cores. Verde, por suma de amarelo cadmio e azul cian Laranxa, por suma de amarelo cadmio e vermello magenta Violeta, por suma de azul cian e vermello magenta/As cores que se obteñen mesturando dúas primarias entre si: laranxa, verde, violeta; ou dúas primarias aditivas: laranxa (amarelo+vermello), violeta (vermello+azul) e verde (amarelo+azul). |
| Color complementaria:son os diamentralmente opostos( un primario con un secundario)/ Cada unha das cores secundarias contrasta plasticamente coa primaria que non entra na súa composición. Son pois cores complementarias as cores secundarias que non entran na composición doutra. Están opostas no círculo cromático. Así a complementaria do alaranxado é o azul cian, do verde o vermello magenta e do violeta o amarelo cadmio./ | |
| Columna salomónica:aquela que ten o fuste torsionado en forma de espiral ( Barroco)/Soporte arquitectónico de base circular e fuste helicoidal. | |
| Contraforte: elemento arquitectónico vertical pegado ao exterior dun muro para contrarestar o peso das bóvedas e arcos do edificio./Engadido exterior groso a modo de pilastra que serve para reforzar o muro e contrarrestar os empuxes das bóvedas. | |
|
Image:
0000contraposto (image/jpg)
|
Contraposto:palabra italiana que serve para expresar a oposición rítmica das partes sinónimas do corpo. A parte superior do torso xira sobre o seu eixe/Palabra italiana que serve para expresar a oposición harmónica das distintas partes do corpo da figura humana, especialmente cando algunha deles se encontra en movemento ou en tensión e a súa simétrica en repouso. |
|
Image:
000_arquitrabe (image/jpg)
|
Cornixa: :parte superior do entablamento que se encontra sobre o friso e sobresae un pouco./na arquitectura clásica, parte que sobresae no alto do entaboamento despois do friso. En xeral, a parte superior e saínte que remata un edificio./Parte superior e sobresaínte do entablamento na arquitectura clásica ou parte saínte en forma de ángulo que remata o frontón clásico. Conxunto de molduras salientes que serven de remate superior dun edificio e que teñen a función de desviar a auga da chuvia que baixa polo tellado. |
| Cadro de Historia:xénero pictórico que se inspira nas escenas da historia cristiá, antiga, mitolóxica ou acontecementos históricos recientes./Xénero pictórico que representa escenas históricas, literarias, bíblicas ou lendarias, e que trata de ser moralmente edificante ou ter carácter conmemorativo. Adoitan ser cadros de gran formato por necesidades do seu contido narrativo./ | |
| Cadro de xénero: Xénero pictórico que representa escenas e temas tomados da vida de acotío. Caracterízase polo seu grande realismo. /Pintura que representa con gran realismo escenas da vida cotiá. Tivo gran presenza no século XVII da man dos costumistas holandeses, representando persoas normais en escenas da rúa ou da vida privada, contemporáneas ao autor. O que distingue a un cadro de xénero é que representa escenas da vida diaria, como os mercados, interiores, festas, tabernas e rúas. Ditas representacións poden ser realistas, imaxinarias ou embelecidas polo artista. Nesta expresión se usa o termo «xénero» nunha tradución un tanto forzada do inglés «genre», polo que tamén se poden utilizan outras expresións similares como: cadro de costumes ou pintura costumisma. | |
|
Image:
0000_cupula2 (image/jpg)
|
Cúpula:bóveda demiesférica que cobre nun edificio un espazo circular, cadrado, poligonal ou elíptico./Bóveda semiesférica (xerada pola rotación dun arco) que cobre un espazo de planta cadrada, poligonal ou circular. O paso da sección cadrada á circular realízase por medio de trompas ou de pendentes. Ás veces, a cúpula non se eleva directamente sobre as trompas ou as pendentes, senón sobre o tambor, un corpo cilíndrico ou octogonal como un amplo anel, que permite unha maior elevación da cúpula. Sobreo centro da cúpula pode aparecer a lanterna, que é un segundo corpo cilíndrico ou poligonal pequeno e cuberto, con vans arredor que permiten a entrada de luz. |
| Curva praxiteliana:o peso cargase sobre unha perna e levantase a cadeira/Contrabalanceo acusado do contraposto, ata adquirir trazo curvilíneo ou en S, que acentúa a sensación de dinamismo. Caracterizaba a composición das esculturas de Praxíteles./Ritmo en S na composición das figuras, característico da obra do escultor grego do século IV a. C. Praxíteles, en esculturas de figuras de suaves curvas e contornos | |
|
Image:
0000_Imagen3__1_ (image/jpg)
|
Deambulatorio:o xirola:corredor semicircular dunha igrexia que serve para que transiten por el os fieis e visitantes sen dificultar a celebración litúrxica. Encóntrase na parte posterior e arredor do presbiterio, detrás do altar./Corredor que rodea a traseira do altar maior. Adoita ser prolongación das naves laterais nas igrexas de tres naves. Tamén chamado xirola./Espazo que rodea o altar maior dos templos, por onde poden transitar os fieis.Tamén chamado “girola”, en castelán, é un elemento característico da arquitectura románica que logo se fixo extensivo á gótica. A súa utilidade xurdiu coa peregrinaxe masiva aos lugares de devoción popular, cando unha multitude de fieis concorría nunha igrexa para venerar as reliquias que nela se atesouraban. Este corredor proporcionaba a necesaria fluidez de circulación para que todos alcanzasen a reverenciar as sagradas reliquias e para non interromper a cerimonia relixiosa que se puidera estar oficiando na capela maior. |
|
Image:
0000_Imagen1 (image/jpg)
|
Doela:cada unha das pezas que aparecen radialmente para formar a volta dun arco./cada unha das pezas en forma de cuña nas que se divide a estrutura do arco./Peza de cantaría labrada en forma de cuña truncada que, disposta radialmente e xunto con outras, forma a volta dun arco. |
|
Image:
00000_Imagen1 (image/jpg)
|
Espazo límite (escultura. Véxase H. Focillon, “La vida de las formas”): espazo delimitado por elementos arquitectónicos que inflúe nas formas do relevo ó limitar a súa expansión de xeito que este adquire forma mural, modera os volumes e só suxire o movemento sen romper a continuidade de planos. O espazo concibido como límite é propio da arte grega arcaica ou da arte románica.//Trátase do espazo que inflúe dalgún xeito sobre a forma escultórica, delimitando a súa expansión. A forma escultórica ten que pegarse e adaptarse a ese espazo, moderando os relevos, os saíntes, os volumes, cun modelado de poucas ondulacións. Exemplo é a escultura románica, dominada polas necesidades da arquitectura. |
|
Image:
000_cpcorlat (image/jpg)
|
Espazo medio (escultura. Véxase H. Focillon, “La vida de las formas”):espazo aberto á expansión dos volumes escultóricos de modo que supera os límites impostos pola arquitectura, estendéndose como formas vivas en planos múltiples e contrastados que a luz quebra. Favorece a dispersión dos volumes, o xogo de baleiros e as rupturas bruscas. É propio da arte helenística ou da arte barroca.//É un espazo aberto, onde os volumes poden expansionarse e despregarse. O espazo como medio ambiente, favorece a dispersión dos volumes, múltiples planos; nel a forma escultórica pode moverse con liberdade. |
|
Image:
0000_magen1 (image/jpg)
|
Entaboamento: parte superior que remata un edificio clásico. Componse de arquitrabe, friso e cornixa./estrutura arquitectónica das ordes clásicas, encima dos soportes e constituído por arquitrabe, friso e cornixa./ |
|
Image:
0000_THentasi (image/jpg)
|
Éntase:engrosamiento que presentan algunhas columnas no centro do fuste./Engrosamento do fuste dunha columna, na súa parte central, para corrixir as desviacións da perspectiva e conseguir que pareza recta en lugar de cóncava, que é como parecería de carecer de entáse./Engrosamento na parte central do fuste da columna clásica, realizado coa finalidade de corrixir o efecto óptico de concavidade que se produce coa visión a certa distancia. |
| Escultura de vulto redondo:escultura exenta, é dicir , que non está pegada e que se pode contemplar desde todos os seus ángulos./a que pode ser contemplada desde calquera punto de vista ao seu redor pois non está adosada a nada e está traballada por todos os lados. Tamén denominada exenta./A escultura que se pode rodear e ver desde todos os ángulos. Oponse á escultura de medio vulto, que é un baixo ou mediorrelevo. Tamén escultura exenta. | |
| Escultura exenta:a que non está pegada e que se pode contemplar desde todos os seus ángulos. (aislada)/A escultura que se pode rodear e ver desde todos os ángulos. Oponse á escultura de medio vulto, que é un baixo ou mediorrelevo. Tamén escultura de vulto redondo. / | |
|
Image:
00000_magen6 (image/jpg)
|
Esfumado/sfumato:técnica pictórica consistente en esfumar os contornos das figuras para conseguir plasmar efectos atmosféricos ( Leonardo da Vinci)/Técnica pictórica consistente en difuminar os contornos e os tonos das figuras para conseguir plasmar efectos atmosféricos e para dar profundidade./Técnica pictórica que consiste en suavizar ou difuminar os contornos das figuras que se pintan mediante sombras e cores, superpoñendo varias capas de pintura extremadamente delicadas, proporcionando así á composición uns contornos imprecisos. Gradación sutil de luz e sombra nunha pintura, dando aos obxectos contornos esvaecidos. A invención desta técnica, así como o seu nome, se deben a Leonardo da Vinci. |
| Estatua ecuestre: representación dun xinete e a súa montura/Escultura en vulto redondo que representa unha figura humana a cabalo./A que representa unha persoa a cabalo e frecuentemente conmemora a líderes militares e gobernantes. Na Antiga Roma destacaban simbolicamente o papel de liderato activo emprendido desde a fundación de Roma pola clase ecuestre, os equites ou cabaleiros, polo que había numerosos retratos ecuestres de bronce (particularmente dos emperadores), pero a maioría non sobreviviu porque era práctica común fundir as estatuas de bronce para volver a usar a aleación para moedas ou outros proxectos (como novas esculturas para as igrexas cristiás). A única que foi conservada, a de Marco Aurelio debe a súa preservación á identificación errónea de Marco Aurelio, o emperador-filósofo, con Constantino o Grande, o emperador cristián | |
|
Image:
00000_pg3 (image/jpg)
|
Estatua-columna: columna que presenta o seu fuste esculpido con forma humana./Estatua de canon xeralmente esvelto, adosada ao fuste dunha columna ou a un muro e aproximadamente da súa mesma altura./Estatua adherida verticalmente a un muro ou columna. A adherida ao fuste dunha columna e da súa mesma altura é característica dalgunhas portadas de igrexas románica. |
| ESTILO | Conxunto de trazos orixinais e persistentes dun artista, dunha época, dunha escola ou dunha zona xeográfica, que permiten identificar as obras como feitas por el ou neles. ---------------------- ESTILO. Carácter propio que le da el artista a sus obras por virtud de sus facultades. También se denomina estilo al carácter propio de una época o periodo histórico por ejemplo estilo Románico. |
|
Image:
000001.JPG (image/JPG)
|
FRISO. parte intermedia del entablamento que se halla entre el arquitrabe y la cornisa. Se empezaron a utilizar en la época clásica, (425 - 420 A.c. aprox.) en el llamado siglo de Pericles. El Partenón fue uno de los primeros edificios de la época clásica adornados con frisos (en la imagen), que podían estar decorados con triglifos y metopas alternados en el caso del orden dórico; o con molduras, esculturas o figuras de animales dispuestos de modo que representasen batallas, desfiles o procesiones en el orden jónico y corintio. --------- Friso: faixa decorativa de desenvolvemento horizontal, situada entre o arquitrabe e a cornixa no entaboamento das ordes clásicas. Tamén se aplica a calquera faixa decorativa horizontal. |
|
Image:
0000001 (image/jpg)
|
FUSTE es la parte de la columna que se encuentra entre el capitel y la basa. Es de forma cilíndrica. Puede ser liso, decorado con estrías (orden dórico), en espiral, etc., según los distintos estilos. ---------- Parte vertical da columna comprendida entre a base ou o estilóbata e o capitel. --------- Fuste: corpo cilíndrico da columna que constitúe a parte entre a basa e o capitel. |
|
Image:
00000001 (image/jpg)
|
Iconografía: ciencia que dentro da Historia da Arte estuda a orixe, formación e desenvolvemento dos temas figurados e dos atributos cos que se poden identificar e dos que adoitan acompañarse. Iconoloxía: ciencia que dentro da Historia da Arte estuda o sentido que as formas, as imaxes,... dunha obra, posúen en canto concirne ao alegórico ou simbólico dependente do momento e lugar no que foi creada. ¿Onde está a diferencia exactamente? Simplificando moito, podemos dicir que a interpretación iconográfica dunha obra, identifica o tema e a descrebe os elementos simbólicos que nela aparecen, pero a interpretación iconolóxica da un paso máis ó afondar no seu significado en función do contexto no que foi realizada. ---------- 56. ICONOGRAFIA. es la descripción del tema o asunto representado así como de su simbología y los atributos que identifican a los personajes representados. es por lo tanto la ciencia que estudia el origen y la formación de las imágenes, las relaciones de las mismas con lo alegórico y lo simbólico, así como sus respectivas identificaciones por medio de los atributos que casi siempre las acompañan. Como parte de la historiografía del arte, nació en el siglo XIX, pero se desarrolló en las décadas centrales del siglo XX, vinculada estrechamente al Instituto Warburg de Londres, bajo la dirección del historiador y crítico de arte Erwin Panofsky. 57. ICONOLOGÍA. se trata de la ciencia que estudia las imágenes, emblemas, alegorías y monumentos con que los artistas han representado a los personajes mitológicos, religiosos o históricos, por ejemplo la representación de las virtudes, vicios y otras cosas morales o naturales, con la figura o apariencia de personas. Se diferencia de la iconografía en que esta tiene por fin la simple descripción de imágenes, mientras que la iconología las estudia en todos sus aspectos, las compara y las clasifica, llegando incluso a formular leyes o reglas para conocer su antigüedad y diversos significados e interpretaciones. |
|
Image:
000000001 (image/jpg)
|
Fiada de pedra ou ladrillo, a miúdo sobresaínte, sobre a que se asentan un arco ou unha bóveda ---------- IMPOSTA. se denomina genéricamente como imposta a un saliente o saledizo que separa los diferentes pisos de un edificio. También la imposta marca la línea divisoria entre un elemento arquitectónico que sustenta (columna, pilar o muro) y otro sustentado curvo (que puede ser un arco o bóveda). Es por esta última razón por la que a veces se denomina como línea de imposta (líneras molduradas horizontales). |
|
Image:
0000000001 (image/jpg)
|
Liña serpentinata Liña da composición da figura humana que se caracteriza polo movemento xiratorio dos cadrís, ombreiros e cabeza, que se contrabalancean cun xiro violento sobre si mesmos. Propia do Manierismo. --------- Liña compositiva da figura humana en serpentina. Conforma un xiro violento sobre si mesma de modo que as figuras contrabalancean cabeza, ombreiros e cadeiras. É unha configuración moi propia do Manierismo. ---------- LÍNEA SERPENTINATA: forma característica de la escultura del manierismo que consiste en dar a las figuras humanas un movimiento giratorio contorsional y artificioso. |
|
Image:
00000000.JPG (image/JPG)
|
MÉNSULA. es cualquier elemento estructural en voladizo, un adorno saliente de la vertical del edificio como el arranque de un arco, balcón o cubierta. --------- Ménsula Elemento arquitectónico que sobresae dunha parede e que serve para soster un balcón, unha escultura, unha cornixa, os nervios dunha bóveda ou calquera outro elemento do edificio ---------- Peza ornamental en beiral e voada que serve para soster algún elemento arquitectónico (balcóns, cubertas, arcos). |
|
Image:
000000000 (image/jpg)
|
Métopa Superficie cadrada ou rectangular entre dous tríglifos no friso da orde dórica. Primitivamente baldeira, máis adiante acabou decorándose cun panel de mármore plano ou con baixorrelevos. Son famosas pola súa beleza as métopas esculpidas en altorrelevo por Fidias para o Partenón ateniense, nas que se recollen varios episodios guerreiros da mitoloxía grega, Xigantomaquia, Amazonomaquia, Centauromaquia e da guerra de Troia. Na variante romana da orde dórica aparecen adornadas con bucranios. Fai tamén referencia a toda ornamentación mural que ocupa un espazo rectangular delimitado por un marco ou moldura. --------- Metopa: espazo cadrado que media entre dous triglifos no friso da orde dórica. Adoita ornamentarse con relevos ou simplemente con cor --------- METOPA. (Véase friso) Pieza rectangular de piedra, mármol o terracota que ocupa parte del friso de un entablamento dórico, situada entre dos triglifos. Cada metopa estaba ocupada por un bajorrelieve. Sus temas eran variados y se caracterizaron por el hecho de relatar sucesos históricos o mitológicos. Su función era, sobre todo, decorativa. |
|
Image:
00000000000 (image/jpg)
|
MODELADO. se entiende por modelado al proceso de creación de una representación o imagen (el modelo) de un objeto real, y consiste en la elaboración manual, generalmente en arcilla o cera, de una imagen tridimensional de dicho objeto. Un modelo es por tanto una representación parcial o simplificada de la realidad que recoge aquellos aspectos de relevancia para las intenciones del artista. ---------- Modelado En pintura, técnica de imitar o volume dos obxectos con tres dimensións dando a aparencia de tridimensionalidade, que se consegue mediante a gradación de luces e sombras e o xogo de cores claras e escuras. En escultura, construción de forma tridimensional nunha materia maleable, como cera ou arxila, e que é un proceso oposto á talla directa. --------- Execución en barro ou cera, dun modelo escultórico que se ha realizar en material máis consistente. En pintura, todo o que lle dá aspecto de vulto redondo, é dicir tridimensional. |
|
Image:
00000000001 (image/png)
|
Nártice Construción columnada situada na entrada da basílica paleocristiá consistente nunha capela ou tribuna sobre un pórtico, destinada aos catecúmenos e penitentes. En ocasións asimílase a un adro. Tamén, nártex ---------- Nártice/Nártex Espazo das basílicas paleocristiás situado na entrada principal e aberto ao patio porticado, reservado aos catecúmenos. Nas igrexas románicas identifícase co vestíbulo da portada principal. Tamén chamado nártex. ---------- NÁRTEX (Nárdice) pórtico que se construía a la entrada de las primitivas basílicas cristianas. En las basílicas románicas es el atrio después de la entrada separado del resto de las naves por divisiones fijas, destinado a los penitentes ya los catecúmenos (no bautizados) |
|
Image:
000000000000 (image/jpg)
|
Natureza morta/bodegón Aplicase á pintura que representa unha composición a base de seres inanimados, tales como animais mortos e vexetais. Un bodegón/natureza morta é unha obra de arte que representa obxectos inanimados, xeralmente extraídos da vida cotiá, que poden ser naturais (animais, froitas, flores, comida, plantas, rochas ou cunchas) ou feitos polo home (utensilios de cociña, de mesa ou de casa, antigüidades, libros, xoias, moedas, pipas, etc.) nun espazo determinado ---------- Xénero de pintura que representa seres inanimados, como animais mortos e vexetais, así coma obxectos e útiles diversos. Tamén se denomina bodegón. ---------- NATURALEZA MUERTA / BODEGÓN es una obra de arte que representa objetos inanimados, generalmente extraídos de la vida cotidiana, que pueden ser naturales (animales, frutas, flores, comida, plantas, rocas o conchas) o hechos por el hombre (utensilios de cocina, de mesa o de casa, antigüedades, libros, joyas, monedas, pipas, etc.) en un espacio determinado |
|
Image:
0000000001 (image/jpg)
|
Paisaxe En arte, en sentido estrito, fai referencia a unha pintura ou debuxo que representa escenas da natureza, tales como montañas, vales, árbores, ríos e bosques. Case sempre se inclúe na vista o ceo, e o tempo usualmente é un elemento da composición. Tradicionalmente, a arte de paisaxes plasma a superficie da terra, pero pode haber outros tipos de paisaxes, como os que se inspiran nos soños. ---------- Obra pictórica que reproduce un exterior natural ou inspirado na natureza. A partir do século XVI a paisaxe converteuse nun xénero pictórico propio. ---------- PAISAJE representa escenas naturales tales como montañas, valles, árboles, ríos y bosques. El cielo es casi siempre incluido en la vista, y el tiempo usualmente es un elemento de la composición. |
|
Image:
0000000000 (image/jpg)
|
Parteluz Elemento vertical, columna ou piar, que divide un van en dúas partes. ---------- Elemento vertical, en forma de columna ou piar, que divide a anchura ou luz dun vano, fiestra ou porta. ---------- PARTELUZ. es el elemento arquitectónico sustentante, en forma de columna o pilar, que se dispone en el centro del vano de un arco, "partiendo" la "luz" de ese vano, de esa puerta, es decir, dividiéndolo en dos vanos. Por ejemplo, donde se sitúa el apóstol Santiago en el Pórtico de la Gloria . |
|
Image:
0000000000 (image/jpg)
|
Pendente Sistema construtivo triangular básico para a construción dunha cúpula xa que permite a transición dunha planta cadrada á base circular ou anel da cúpula. A pesar de que parece estar colgando da cúpula, de aí o seu nome, realmente está sosténdoa. En castelán recibe o nome de pechina, pola súa forma que semella á cuncha de molusco que os peregrinos levan sobre o peito ---------- Pendente/pechina: triángulo curvo que soporta unha cuberta semiesférica ou cúpula. Serve para pasar da planta cadrada á circular polo que se precisaan catro pendentes. ---------- |
|
Image:
000000000000 (image/jpg)
|
Perspectiva xerárquica Característica da representación na que o tamaño das figuras responde á importancia do personaxe e non a súa aparencia e proporción obxectiva. ---------- Perspectiva xerárquica: aquela na que se representan con maior tamaño as personaxes que pola súa importancia queren ser resaltados. Propia da Idade Media e tamén denominada perspectiva teolóxica. ---------- PERSPECTIVA JERÁRQUICA. Este tipo de perspectiva ordena los personajes de acuerdo a su importancia. Así, los personajes más importantes aparecen siempre más grandes que los otros personajes. Este sistema permite al observador comprender quién es quién en la representación. |
|
Image:
0000000000 (image/jpg)
|
Perspectiva aérea A percepción da profundidade nunha pintura pode ser realzada pola presenza dunha especie de brétema que envolve os personaxes, debuxando os do fondo máis esvaecidos co obxecto de dar unha impresión máis real de distancia. A perspectiva aérea é a representación desa néboa ou vapor, que se engade á ilusión de profundidade nun espazo pictórico sobre unha superficie plana. É a que toma en consideración a gradación de tons e a imprecisión de liñas que provoca a interposición da atmosfera entre os obxectos e o observador. Conséguese usando menos enfoque e unha máis apagada tonalidade para os espazos e obxectos distantes representados no cadro. Tamén chamada perspectiva atmosférica ---------- Perspectiva aérea: aquela que intenta representar a atmosfera que envolve os obxectos, debuxando os fondos máis esvaídos para producir a sensación de profundidade. Toma en consideración a gradación dos tons e a imprecisión das liñas producida pola intermediación da atmosfera. ---------- PERSPECTIVA AÉREA. intenta representar la atmósfera que envuelve a las figuras, dibujando a las del fondo más desdibujadas y con colores más uniformes y translúcidos, con objeto de producir una impresión real de la distancia |
|
Image:
00000000000 (image/jpg)
|
Perspectiva lineal Sistema de representación espacial que utiliza un punto de fuga central desde o que diverxen todos os planos. As liñas das figuras converxen no fondo e son cada vez máis pequenas, diminuíndo de acordo coas chamadas liñas de fuga que converxen no punto de fuga. Por outro lado, as liñas de edificios e outros obxectos do cadro están inclinadas cara ao interior, facendo que parezan estenderse no espazo, e se as alongamos chegaremos a un punto dunha liña imaxinaria de horizonte que representa o nivel do ollo. Cada liña imaxinaria é chamada ortógono e o punto de unión desas liñas chámase punto de fuga ---------- Perspectiva lineal: aquela na que as figuras dispóñense ó longo de liñas imaxinarias ou reais -liñas de fuga-, que converxen nun punto de fuga e son cada vez máis pequenas a medida que se desexa presentalas máis lonxe do espectador ---------- PERSPECTIVA LINEAL. la palabra perspectiva (derivada del latín perspicere: ver con claridad) se emplea para definir la representación de objetos tridimensionales sobre una superficie bidimensional, de tal forma que las proporciones entre lo que queda representado y los objetos reales sean del todo coincidentes. Por otra parte, en Historia del Arte se usa el concepto de perspectiva lineal en relación con la pintura y el dibujo, que son los métodos de representación de la profundidad espacial. En este sentido, dicha perspectiva lineal aparece vinculada al concepto de punto de fuga, concebido como aquel en el que convergen todas las líneas imaginarias de profundidad. |
| PICTÓRICO | Pictórico Son varias os contextos nos que se aplica este termo: • Relativo á arte ou técnica da pintura. • Sensación que produce unha pintura de textura moi realzada. • Paisaxe ou ambiente natural que polas súas calidades plásticas semella unha pintura. •Aplícase a algo que é adecuado para ser representado en pintura. ---------- En principio, é a arte da representación gráfica utilizando pigmentos mesturados con outras sustancias orgánicas ou sintéticas. Tamén se emprega para referirse a aquelas obras de arte que polas súas calidades producen unha gran sensación de textura. ---------- PICTÓRICO. es un adjetivo que proviene de pictor, un término latino que puede traducirse como “pintor”. Lo pictórico, por lo tanto, hace referencia a lo que está vinculado a la pintura. Si hablamos del arte pictórico, de este modo, nos estaremos refiriendo a aquellas manifestaciones expresivas que se desarrollan con pintura. Existen diversos soportes pictóricos, como el lienzo, un mural o una madera. Un artista puede dibujar y esparcir pigmentos sobre estos soportes para crear una obra. Se conoce como retrato pictórico, por último, a la pintura que busca reproducir el rostro de una persona. Estos retratos eran muy populares en la antigüedad, cuando no existía la fotografía, ya que permitían inmortalizar la apariencia de un individuo gracias al talento del pintor. |
|
Image:
000000000000 (image/jpg)
|
Piar: soporte arquitectónico exento, de sección cadrada, rectangular ou poligonal. Pilastra: piar non excesivamente groso adosado ao muro. As partes dos piares e das piastras son as mesmas que as das columnas. ---------- Piar Elemento de soporte vertical, exento, de sección poligonal ou cuadrangular que non está sometido á normativa dunha orde estilística. Pilastra Elemento vertical de sección rectangular, pegado a un muro, composto ás veces de base e capitel. Pode ter función construtiva de soporte ou ben ser só ornamental. ---------- PILAR (Piar). es un elemento soporte de un edificio, de orientación vertical, destinado a recibir cargas para transmitirlas a la cimentación y que, a diferencia de la columna, tiene sección poligonal siendo lo más frecuente que sea cuadrado o rectangular. Son típicos de varias épocas, desde el Románico al Renacimiento. 73. PILASTRA. es un pilar o columna adosado a un muro o pared. Su función puede ser de soporte del techo o meramente decorativa. La pilastra (palabra derivada de pilar) suele estar compuesta de los mismos elementos constructivos que las columnas o pilares, como son basa, fuste y capitel, según los diferentes órdenes arquitectónicos. Son empleadas en distintas épocas pero sobre todo en la arquitectura gótica y renacentista. |
|
Image:
000000000000 (image/jpg)
|
Plan central Planta na que toda a construción se desenvolve en torno a un eixe central. ---------- PLAN CENTRAL Se dice de aquellos edificios donde toda la arquitectura se organiza en torno a un eje central. |
|
Image:
000000000000 (image/jpg)
|
Planta basilical Planta lonxitudinal, que pode ter divisións internas por medio de columnas. Propia da arquitectura romana foi adoptada pola igrexa paleocristiá. ---------- Planta basilical: planta lonxitudinal de forma rectangular. Adoita estar dividida en naves separadas por columnas e rematadas nunha ou máis ábsidas. ---------- PLANTA BASILICAL. Se trata de una planta longitudinal, en contraposición a la anterior de las plantas de cruz griega y cruz latina. Es la planta propia de la iglesia cristiana y su nombre viene dado por sus características similares a la de la basílica, con una nave principal cuadrada y otras laterales más bajas con filas de columnas.. Esta planta puede tener tres o cinco naves (de forma rectangular) y es de influencia romana |
|
Image:
000000000000 (image/jpg)
|
Planta cruz grega Planta cruciforme na que os dous brazos da cruz son iguais. --------- Planta de cruz grega: planta centralizada en forma de cruz cos catro brazos iguais. ---------- PLANTA DE CRUZ GRIEGA. Planta que presenta los cuatro brazos o naves iguales, de la misma longitud. Este tipo de estructura predomina en el arte bizantino e iglesias visigóticas y mozárabes |
|
Image:
000000000000 (image/jpg)
|
Planta cruz latina Planta cruciforme de brazos desiguais, o brazo maior ou vertical e o brazo menor ou horizontal, este último chamado transepto ou cruceiro porque é o que se cruza co brazo maior dividíndoo en dúas partes desiguais ---------- Planta de cruz latina: planta lonxitudinal en forma de cruz cun travesaño máis curto que o outro. O brazo menor denomínase transepto e o lugar no que ambos se cruzan é o cruceiro. Pode presentar unha o varias naves. ---------- |
| PLASTICO | Plástico Palabra empregada inicialmente como adxectivo para expresar a capacidade e a facilidade que distintas substancias posúen de adquirir unha forma determinada grazas ás súas propiedades de elasticidade e flexibilidade. Aplícase tamén ás calidades dunha pintura ou escultura en canto ao tratamento do volume. As Artes Plásticas por excelencia son a pintura e a escultura, as que manipulan distintos materiais para construír formas e imaxes dentro dunha concepción estética determinada. ---------- Arte de plasmar ou modelar obxectos en materiais brandos e dúctiles. Tamén se refire ás calidades dunha obra que a fan expresiva especialmente pola consecución de calidades formais. ---------- Técnica basada en aplicar el plaste (pasta o masilla hecha de materiales como la cola o el yeso) a las superficies irregulares para alisarlas. |
|
Image:
000000000000 (image/jpg)
|
Presbiterio Parte dunha igrexa onde se sitúa o altar maior, xeralmente nun nivel superior ao resto do templo. Ocupa a ábsida da cabeceira da nave principal e pode estar separado dela por chanzos ou por un cancel. Nalgunhas igrexas o coro está situado no presbiterio. ---------- PRESBITERIO es el espacio que en un templo o catedral precede al altar mayor. Estaba hasta el Concilio Vaticano II, reservado al clero y puede quedar separado de la nave central por gradas o escalinatas. Suele ser el lugar destinado al coro, aunque no necesariamente. Su origen es la palabra "presbítero" (πρεσβύτε- ρος): "el más anciano". Así, con la llegada del cristianismo, se designó como el espacio reservado para los miembros más ancianos del clero el "presbiterio. Sombreado en la imagen. |
|
Image:
000000000000 (image/jpg)
|
Retrato Obra de arte que representa unha persoa concreta ou un grupo de persoas. O retrato mostra tanto o aspecto exterior como pode revelar algo da personalidade dos retratados. Os retratos poden ser escultóricos, pictóricos ou fotográficos .......... Reprodución artística dunha persoa, ou tamén dun animal. Pode ser individual ou de grupo; de corpo enteiro, de medio corpo ou de busto; realizado tanto en pintura como en escultura ou en fotografía. Cando se fai dun mesmo recibe o nome de autorretrato. ---------- RETRATO es una pintura, fotografía u otra representación artística de una persona. A menudo se captan los rasgos de la cabeza del retratado. La intención es representar la apariencia física de la persona, incluso a veces se logra representar su personalidad y a través de todo esto reflejar al mismo artista. El arte del retrato floreció en las esculturas romanas, en las que los retratados demandaban retratos realistas, incluso si no les favorecían, en la imagen el busto del emperador romano Marco Aurelio. En Occidente uno de los retratos más famosos es La Gioconda de Leonardo da Vinci. Tipologías del retrato: De Busto. De Torso. De cuerpo entero. Ecuestre. |
|
Image:
000000000000 (image/jpg)
|
Rosetón Nome que reciben os vans circulares calados con corpo de trazaría e vidros de cores que se abren nas paredes ou forman parte dos vitrais góticos. Propio das catedrais románicas e góticas. ---------- Vano circular calado con decoración de tracería e ás veces pechado con vidreiras de cores, que aparece sobre todo na arte medieval gótica. ---------- es una ventana circular calada, dotada de vidrieras, cuya tracería se dispone generalmente de forma radial. El rosetón se utilizó en la arquitectura románica y con mayor profusión en la gótica. Inicialmente solía ser de pequeño diámetro y se disponía a modo de óculo en los laterales de las naves, pero a partir del siglo XIII los rosetones fueron aumentando en tamaño y en complejidad de decoración, hasta llegar a increíbles grados de filigrana pétrea. Pasaron a situarse en las fachadas, por encima de las portadas, y en cada uno de los frentes del transepto |
|
Image:
000000000000 (image/jpg)
|
Técnica de panos mollados Técnica escultórica consistente en que vestido e corpo se identifican mediante a representación das transparencias do corpo humano producidas cando a roupa está mollada. A tea é fina e lixeira con pregues lineais e estilizados. Empregada por Fidias nos relevos do Partenón ---------- Técnica escultórica de modelado plástico, conseguido por medio dos panos da roupa, tratados como se estiveran mollados de xeito que se pegan ao corpo e acusan as súas formas. ----------- TÉCNICA DE PAÑOS MOJADOS. es una técnica escultórica muy utilizada en el relieve especialmente y que consiste en representar las trasparencias del cuerpo humano producidas cuando la ropa está mojada. Fidias la utilizó en el Partenón y posteriormente el relieve romano también la usó. De hecho, el estilo griego de los paños agitados o tremolantes (430 - 400 A.C) es la máxima expresión de este tipo de técnica. |
|
Image:
000000000000 (image/jpg)
|
Tímpano Nunha portada románica ou gótica, panel semicircular de pedra que cobre o espazo entre o lintel e o arco, decorado con relevos escultóricos. Nun templo clásico, espazo triangular interior do frontón, delimitado por dúas cornixas inclinadas e unha horizontal, decorado con relevos figurativos. ---------- Espazo delimitado polo lintel e as arquivoltas nas portadas románicas e góticas ou tamén o espazo triangular no interior dun frontón. Adoita recibir relevos. ---------- TÍMPANO Es la superficie entre el dintel y el arco de una puerta o ventana. También es el espacio central del frontón del templo clásico. Puede ser liso o decorado con relieves, como ocurre en las iglesias del románico y del gótico o en los templos griegos. |
|
Image:
000000000000 (image/jpg)
|
Torso Obra escultórica na que está representada soamente o tronco do corpo humano, é dicir, unha figura sen cabeza, brazos nin pernas ---------- Representación humana que carece de cabeza, brazos e pernas. ---------- TORSO. Representación escultórica de un tronco humano; es decir sin cabeza ni miembros. |
|
Image:
000000000000 (image/jpg)
|
Tribuna Na arquitectura románica, galería aberta situada sobre as naves laterais das igrexas, da mesma anchura que estas, que por unha parte se abren á nave central e pola outra ao exterior. Nalgunhas épocas estivo reservada ás mulleres. ---------- Tribuna: galería sobre a nave lateral e da súa mesma anchura que se abre á nave central dun templo e onde poden acomodarse os fieis. ---------- TRIBUNA es una construcción característica de las iglesias de peregrinación. Es un pasillo cuya anchura coincide con la de la nave lateral sobre la que está construida. Su espacio recorre el tramo longitudinal del templo pero a mayor altura como si fuera un primer piso. Es tipico, por lo tanto, de las iglesias románicas de peregrinación como San Sernin de Tolouse o Santiago de Compostela. En estas catedrales situadas en rutas de peregrinaje como el Camino de Santiago, las tribunas solían tener la función de albergar a los peregrinos, además de proporcionar espacio para un mayor número de asistentes a las celebraciones religiosas. |
|
Image:
000000000000 (image/jpg)
|
Triforio Na arquitectura gótica, estreita galería de carácter decorativo aberta no muro e construída sobre as arcadas das naves laterais. Situado entre as grandes arcadas da nave central ou do transepto e as ventás superiores, o triforio é unha galería ornamental aberta con ventás xeralmente tríforas ---------- Triforio: serie de ventanais de carácter ornamental por riba das arcadas das naves, comporta un pequeno pasadizo de circulación. Propio da arquitectura gótica. ---------- Nalgunhas ocasións poden convivir os dous elementos, así na catedral de Laon, exemplo de transición do románico ó gótico, vemos sobre as arcadas unha tribuna e un triforio |
|
Image:
000000000000 (image/jpg)
|
Tríglifo Elemento decorativo do friso da orde arquitectónica dórica, consistente nun bloque de pedra de fronte rectangular que leva labrados tres glifos ou acanaladuras paralelas verticais e dous medios canais. Decora o friso dórico combinándose dun xeito alterno coas métopas ---------- Triglifo: elemento arquitectónico con forma de rectángulo saínte e surcado por tres acanaladuras verticais -glifos-, que serve de decoración. Caracteriza o friso da orde dórica e alternase regularmente coas metopas. ---------- TRIGLIFO Elemento arquitectónico del friso en el orden dórico, de forma cuadrada y situado en la viga; debe su denominación a las tres acanaladuras (glifos) que lo recorren en vertical. Alterna con las metopas. Miembro arquitectónico en forma de rectángulo saliente y surcado por tres canales que sirve de decoración, especialmente en el orden dórico. |
|
Image:
000000000000 (image/jpg)
|
Trompa Pequena bóveda semicónica, proxectada cara a fóra do muro, disposta na base da cúpula e co vértice no ángulo de dous muros. Permite un cambio de planta en calquera nivel da construción, mediante a superposición de dúas estruturas de diferente trazado xeométrico, por exemplo unha cúpula sobre unha base cadrada ---------- Trompa: estrutura triangular rematada en forma de bovediña que serve para achaflanar as esquinas e máis concretamente para sustentar a bóveda semiesférica que se levanta sobre base poligonal. ---------- TROMPA Bovedilla cónica en el ángulo de dos muros utilizada para convertir una planta cuadrada en octogonal. Estas trompas o bovedillas semicónicas, se utilizaron principalmente durante el Románico y el Gótico. |
|
Image:
000000000000 (image/jpg)
|
Superposición de finas capas de pintura transparente sobre outras de cor opaca. Esta técnica, propia do óleo, suaviza os tons e ofrece unha especial luminosidade a modo dun velo transparente. ---------- Es una técnica que se utiliza en pintura para suavizar los tonos de los colores o para darles efectos de volumen o brillos. Consiste en aplicar sobre un fondo ya pintado una capa fina de pintura muy diluida para difuminar la del fondo creando otra variedad de efectos que variará según los colores que combinemos |
|
Image:
000000000000 (image/jpg)
|
Xamba Cada unha das dúas partes verticais, situadas aos lados do oco dunha porta ou dunha ventá, que sosteñen o lintel ou o arco. Especialmente, a superficie interna deses elementos verticais. ---------- Elemento vertical que sostén a parte superior que pecha un vano (arco ou lintel) sempre que non sexan columnas. ---------- JAMBA (Xamba). es cada una de las dos piezas de un vano que dispuestas verticalmente, a ambos lados del mismo, sostienen un dintel, un arco o las arquivoltas situadas sobre ellas. Habitualmente, se denomina jambas a los paramentos laterales internos de los vanos de puertas y ventanas |
Want to create your own Flashcards for free with GoConqr? Learn more.